Woordje van de voorzitter

Beste Choralevrienden,

Met gepaste trots en overweldigende voldoening mogen we weer terugblikken op een prachtige uitvoeringenreeks, die waarschijnlijk bij velen nog lang en krachtig zal nawerken in geest en lichaam.

Vooraleer alles weer in zijn dagdagelijkse plooi valt en binnenkort de paaseieren weer meer aandacht gaan opeisen wil ik toch alvast mijn ervaringen als toeschouwer even terugkoppelen. Op deze wijze wil ik ook mijn dankbaarheid uitdrukken om dit als bevoorrecht getuige te hebben mogen meemaken.

Het was inderdaad een totale mental switch om een uitvoering onverwacht als toeschouwer mee te maken.

Het was inderdaad een totale mental switch om een uitvoering onverwacht als toeschouwer mee te maken. Waarbij je daarmee als insider bijna iedere noot, woordaccent en regiemove al van ver ziet aankomen.

Het gaf mij natuurlijk ook de kans om ‘onze’ uitvoeringspraktijk aan een kritisch blik en oor te onderwerpen. Ik kan u zeggen dat er absoluut niets was waar ik mij als medechoralelid zou moeten over schamen. Integendeel deze passie stond als een huis, liep als een trein, klonk als een kathedraal, was plooibaar als een riet en gevoelig als een snaar.

Deze passie stond als een huis, liep als een trein, klonk als een kathedraal, was plooibaar als een riet en gevoelig als een snaar.

Ik was ook werkelijk zeer onder de indruk en gegrepen door de prachtige koorklank en accuratesse (ook al kwamen er heel soms een paar iele sopraangeluidjes piepen en kwamen de beoogde effecten van de elkaar versterkende en opzwepende vierkorigheid mij soms als iets ‘te’ over).

Het letterlijk onderbelichten van de koorgroepen heeft natuurlijk ook wel een verhullend effect op eventuele kleine haperingetjes in de bewegingsregie. Maar in het algemeen vond ik dat dit toch ook allemaal vrij organisch, ongekunsteld en zeker niet stuntelig verliep (zelfs onze ingevallen tenor wist zijn rol met gepaste flair in te vullen). Alleen zullen trappen zeker niet Marc zijn grootste vriend worden.

Het publiek - op een paar uitzonderingen na, die schijnbaar hoestbuien het liefst in het openbaar genereerden - was volledig in de ban en volgde gedurende bijna drie uren (toch ook een prestatie om absoluut bewondering voor te hebben) uiterst geboeid en met ingehouden adem de verdere ontwikkelingen.

De grote voorafgaande vraag ‘wat gaat er na die twee Caroluspassies overblijven van die hemelse Mattheusbeleving in een ‘down to earth’ concertzaal’, werd voor mij toch enigszins positief beantwoord.

Wat mij daarin wel trof was een zekere afstandelijkheid. Een beetje normaal natuurlijk : ik zat er zelf niet meer tussen en er was nu ook een duidelijke fysieke scheiding tussen publiek en uitvoerders.

Maar anderzijds had ik auditief het gevoel dat er een soort gordijn was dat de klank minder doorgang gaf vanop het podium. Met andere woorden was ik een stukje directe zeggingskracht en contact kwijt.

Misschien gewoon ook afkickverschijnselen na het barokke klankbeeld van ‘een’ kerk???

Daar tegenover had je in een zaal dan wel een ongelooflijk gedetailleerd en volledig klankbeeld en bijpassend visueel overzicht, waarin je moeiteloos alle muzikale en andere ontwikkelingen op de voet kon volgen. Dit was in dit werk en in de vierkorige opstelling dan toch ook weer een duidelijke meerwaarde voor mij.

Ik moet ook zeggen dat de ondersteunende sobere belichting en het geprojecteerde beeld zeer goed functioneerden in het oproepen van een intiemer en intenser sfeergevoel.

... en Marc. Ongelooflijk wat hij voor en met ons heeft neergezet. Diep respect.

Tot slot … alles klopte toch wel zo ongeveer : sterk koor, prachtige soli, uitmuntend en geëngageerd orkest, topdirigent (+ visionair muziekbelevingshertaler), enscenering en regie, … en Marc.

Ongelooflijk wat hij voor en met ons heeft neergezet. Diep respect.

Uw voorzitter (alias B1)