De ‘Mattheus’ boordevol passie (1)

Lieve lezer,

Als u zich nu aangesproken voelt dan bent u nog mee, oef. Sinds enkele jaren schrijf ik verslagen van onze concerten. Dat zijn telkens persoonlijke impressies, of eerder mijn door adrenaline en dopamine vertroebelde herinneringen. Tijd voor innovatie. Tijd voor authentieke feedback. Tijd voor jullie. In plaats van het gewone verslag zal ik dit keer een aantal koorzangers interviewen. Ze blijven anoniem… om de simpele reden dat ze – ik beken, Edelachtbare – een product zijn van mijn verbeelding. Ja, toch weer. Zoiets als Maarten Luther te zijner verdediging in 1521: Zo schrijf ik, ik kan niet anders.

Proficiat met drie topuitvoeringen! Tevreden?

- Zeker weten! Voor mij is ons publiek dè graadmeter. Zij content, wij ook.

- Heb je ze zien recht springen toen de laatste Ruhe sanfte, sanfte ruh weggestorven was? - Had daar iemand nog last van ischias of lumbago? Vergeten! Pijnlijke achterwerken verheven zich als jeunes premiers. Alsof de wonderlijke zalving van Maria Magdalena ook aan hen te beurt gevallen was. (tuit de lippen)

Wel gedisciplineerd. Braaf blijven zitten, zich mentaal voorbereiden op dat jubelapplaus… tot de Meester met een hoofdknikje aangaf dat het erop zat.

- Ja, zo werkt dat hé. De betovering verbroken. (lacht)

De dirigent leek ook wel tevreden?

- Je zag hem gewoon glimmen van trots. Ik hoorde van Gerda dat hij de eerste 37 km van de Camino op wolkjes liep. Pas op de derde dag merkte hij de enorme blaar onder zijn rechter grote teen.

- Ik zou ook tevreden zijn als ik dirigent was! Wij waren als magneten, hingen vast aan zijn armen, ogen, handen, haardos of rug al naargelang. Een volgzaamheid waar iedere dirigent van droomt. Dictators naar het schijnt ook (lacht). Niet dat er enige vergelijking mogelijk of gepast is. Motiveren helpt evengoed en dat heeft Paul permanent gedaan.

Het was op het einde toch kantje boordje met al die zieken? Om dan die vier deelkoren evenwichtig te krijgen met alle stemgroepen…

- Typisch Paul, die rust en dat vertrouwen dat het wel goed komt. “We zullen wel zien wie er straks allemaal komt opdagen”, liet hij in de namiddag nog weten.

- Helemaal zen, die mens. En dat is besmettelijk, hoor. (maakt namaste-teken met beide handen)

Hebben de solisten ook op jullie indruk gemaakt? Op het publiek in elk geval wel.

- Die Jan Wouters! Wat Was Me Dat, zeg? 28 jaar is die gast. Daar gaan we nog van horen. Een uitzonderlijke contratenor. Zingt met zo’n gemak en zo’n volume, onvoorstelbaar. Volgens mij konden ze hem tot op het Conscienceplein horen.

Nogal rock & roll ook, geloof ik.

- Haha, bij de raccord zaterdag zagen we hem nog in bermuda en sloefen. Daar kregen we al een eerste zicht op zijn getatoeëerde benen.

- In deSingel ging dat nog wat verder. Schijnbaar achteloos had hij de helft van de knoopjes van zijn zwarte concerthemd opengelaten. Daardoor zag je het bovenste van wat volgens mij een enorme tattoo op zijn torso was. Daarop hing dan een zilveren juweel, ik dacht eerst dat het een kruis was. Daar zou menig kerkoverste bleek van uitslaan, schat ik.

- Ik was jaloers op die oorbel in zijn linkeroor. (knipoogt)

Het acteren ging vanzelf mee. Was dat de bedoeling?

- Jawel, acteren is misschien een groot woord maar van de solisten werd verwacht dat ze hun rol beleefden en zich op het podium tussen het orkest verplaatsten. Tot bij het publiek.

- Heb je Jan Wouters trouwens naar het publiek zien kijken bij Erbarm es Gott? En dan na Können Tränen in slow motion tussen het orkest door naar zijn plaats. Alsof hij het tegen jou persoonlijk had, zo keek hij mensen in de ogen. Ik keek ferm terug maar begreep dan dat hij mij eigenlijk niet zag.

Euhm, en de andere solisten? Hilde Coppé, Benoît Giaux, Yves Saelens, Charles Dekeyser? Het voelt of die wat overklast werden door de jonge ster.

- Vond ik wel een beetje, ja. Je gaat onbewust toch vergelijken. Alleen al de decibels. Ze werden natuurlijk wel behoorlijk uit hun comfortzone getrokken. Het was allesbehalve de statische opstelling die we kennen, met solisten op een rij vooraan en dan rechtstaan als ze een aria te zingen hebben.

- Misschien moeten zij ook eens een tattoo proberen?

- Maar ze waren goed, klasbakken tenslotte, en ze groeiden in hun actieve rol. Zeker als ze uit het geheugen zongen. En chapeau voor een uitstekende Stephan Adriaens, die in deSingel de zieke Yves Saelens kwam vervangen.

(zie verder voor het vervolg)