Over de Mattheuspassie, het DNA van deCHORALE en alweer een innovatie

Onze laatste Mattheuspassie (maart 2020) zou memorabel geweest zijn omwille van een innovatief concept dat onze dirigent met recht en reden als ‘pittig’ declareerde. Bij al onze uitvoeringen worden de nieuwste wetenschappelijke inzichten toegepast en tussen droom en daad liggen dan nauwelijks praktische bezwaren.

We weten al dat Bach graag een heel groot koor ter beschikking had gehad, minstens de omvang die De Vocht 200 jaar later voor mekaar kreeg. Bij de laatste lenteschoonmaak in de Thomaskirche in Leipzig werden notities van de componist gevonden die het waarom verhelderen. Ofschoon de partituur voor twee koren geschreven is, was de initiële bedoeling om die verder op te splitsen volgens de getallensymboliek die in de muziek verwerkt was.

In het grootste geheim had onze dirigent met de stemafgevaardigden een revolutionaire opstelling uitgewerkt waar het publiek met open mond zou naar kijken -

Zo zouden we “Herr, bin ich’s?” met 11 koren uitvoeren waarbij elk koor één keer deze vraag mocht zingen. Het 12de koor zou dan het schuldbewuste koraal “Ich bin’s, ich sollte büßen” brengen. De hele ruimte van de Carolus-Borromeuskerk zou hiervoor benut worden, inbegrepen de eerste étage.

Dat we tijdens de repetities niet verder gegaan zijn dan vier koren paste binnen een pedagogisch model waarbij er niet gebruskeerd wordt maar ongemerkt grenzen verlegd worden. Denk aan het verhaal van de gekookte kikker. In het grootste geheim werkte Paul met de stemafgevaardigden aan een opstelling met wisselende variaties tussen 1 en 12 koren. In het laatste geval zouden we dan ingedeeld zijn in dubbelkwartetten, octetten voor wie het lexicon beheerst.

En toen kwam corona.