Volunteren op de World Choir Games: een topweek

Eerste opdracht: het begeleiden van een Duits Gospelkoor. Een grotere contradictio in terminis had ik nog niet gehoord. Uit het Noordwesten van Duitsland dan nog, waar Ernst en Gründlichkeit hoog in het vaandel worden gedragen.

In de grote hal van Antwerp Expo, terwijl ze wachtten om binnen te gaan voor de Openingsceremonie, toonden ze hun gospelziel: zwaaiend met de Duitse vlag gaven ze een miniconcert ten beste dat me van mijn sokken blies. Zoveel swingende en dansende Duitsers had ik nog nooit gezien. Met z'n tachtigen waren ze, en ze waren gekomen om te winnen.

Zoveel swingende en dansende Duitsers had ik nog nooit gezien. Met z’n tachtigen waren ze, en ze waren gekomen om te winnen.

De volgende ochtend hadden ze al een zaal van hun hotel afgehuurd voor een extra repetitie. Daarna inspecteerden ze op eigen houtje de Elisabethzaal, zowel de publieksruimte als de scène en de loges, waarna ze erin slaagden om een grotere voorbereidingsruimte te krijgen dan wat hen toegewezen was.

Vervolgens trokken ze de stad in om pop-up concertjes te geven: in het Centraal Station, op de Meir en de Groenplaats. In de Kathedraal mochten ze eerst niet zingen, maar ze praatten net zolang op de pastoor in, tot hij hen toestond om de volgende misviering te openen.

Die Duitsers! Bij geen enkel van hun concerten kon ik op mijn stoel blijven zitten, ze sleepten me telkens weer mee. Zelden Duitsers met een zwartere inborst gehoord.

Het was dan ook volkomen terecht dat ze bij de proclamatie werden uitgeroepen tot de Champions in hun categorie. Ze bestormden de scène en vielen elkaar juichend in armen. Tot in de vroege uren vierden ze feest. Eerst in hun hotel, waar ze hun gettoblaster bovenhaalden, met Duitse schlagers om op te dansen (‘Skandal um Rosie’…). Toen hen daar vriendelijk de deur werd gewezen, trokken ze de stad in. Overal waren ze net te laat voor de last call, maar ze wisten van geen opgeven. Voor één van de cafés op de Keizerlei bleven ze zo lang serenades geven dat de kelners overstag gingen.

Het tweede koor dat ik toegewezen kreeg, was een Tsjechisch kinderkoor. Ze namen deel in twee open categorieën: folklore met begeleiding en kinderkoor. Leeftijd: 12 tot 19 jaar.

Het was even schrikken toen ze op dag één al meteen een Covid-sneltest moesten ondergaan: 20 kinderen, inclusief de dirigent! Gelukkig allemaal negatief….

Ik stond in bewondering voor hun organisatie en efficiënte manier van tellen: voor elk vertrek maakten twee begeleiders met hun armen een brug, en daar moesten de koorleden één voor één onderdoor. Hun programma was overigens veel zwaarder dan dat van de Duitsers: ze gaven ook vriendschapsconcerten in De opera van Gent, en in Pelt (het vroegere Neerpelt).

Hun dirigent had één grote wens: zijn ‘kinderen’ de zee laten zien. "Because we don’t have a sea in our country."

Hun dirigent had één grote wens: zijn 'kinderen' de zee laten zien. "Because we don't have a sea in our country?" Mijn mede-koorbegeleidster Françoise en ik krabden ons in de haren: daar was geen tijd voor! Maar hij bleef aandringen: ‘I can already smell the ocean!’ We zagen maar één mogelijkheid: de dag van hun concert in Gent eerst naar Knokke-Heist rijden, exact een kwartier op het strand lopen, en dan weg naar Gent. En dat deden we. En terwijl ze naar de zee keken kwam de zon te voorschijn… vanaf dan noemde de dirigent ons zijn ‘guardian angels’.

Het koor veroverde elk publiek met hun rode jurkjes en jasjes.

In tegenstelling tot de Duitsers, moesten zij van hun dirigent zacht zingen, ingetogen - persoonlijk vond ik dat een beetje jammer. Zij haalden een gouden en een zilveren diploma. Meteen na de proclamatie vertrokken ze met hun bus naar huis, om de hele nacht door te rijden.

Ik kan nog lang doorgaan met verhalen uit deze fantastische week. Het Iraanse vrouwenkoor dat elk vrij moment aangreep om te gaan shoppen. Het Italiaanse koor dat midden in de nacht het brandalarm deed afgaan omdat ze op hun kamers pizza’s bakten… de honderden beelden van zingende en lachende mensen….de diverse uitvoeringen van het ontroerende ‘Listen’ van Kurt Bikkembergs. En van het Belgische volkslied, waar niemand de volledige tekst van bleek te kennen. O, wat had ik graag op dat podium gestaan met onze CHORALE!

O, wat had ik graag op dat podium gestaan met onze CHORALE!

Er bleef me maar één ding over: de flyers van ons concert uitdelen.

Tine Deboosere