Wie mag mee op de Ark van Paul?

Bij de feestelijke heropening van het KSMKA voerden we de Rubenscantate uit. De openingsshow werd een kwartier uitgesteld omdat het pijpenstelen regende. In het publiek werd er gemord: "Typisch Antwerpen, ze zijn weer eens niet op tijd klaar." De massa kan zo onrechtvaardig zijn! En ondankbaar! Krijgen ze dan een gratis optreden om hun vrije tijd zinvol en cultuurwaardig op te vullen en dan is het nog niet goed! En klagen over de droogte maar o wee als dat van Daarboven eens royaal gecompenseerd wordt!

Gelukkig kan deCHORALE tegen een druppel. En tegen twee. En tien. Duizend zelfs als het voor de goede zaak is. Het leed was trouwens voornamelijk voor de zangers van de tweede rij. Zij stonden in de spleet tussen overkapping en museumgebouw. Niet alleen gingen daar vers geföhnde kapsels de mist in, raakten delicate zijden blouses doorweekt, en nog erger, kleefden natte partituren aan mekaar waardoor de nietsvermoedende zanger zonder het te merken twee bladzijden ineens omsloeg, dan vaststelde dat er iets niet klopte en vervolgens wanhopig probeerde de cantate vliegensvlug te ontvouwen, wat alleen maar lukte, o ironie, door duim en wijsvinger nat te maken.

- Het wordt zaterdag geen weer om een koor door te jagen, behalve deCHORALE dan (Frank D., weerman) -

Maar kijk, ik heb hier al twee paragrafen verspild terwijl de kern van dit schrijven over iets heel anders gaat. Het zit namelijk zo. Onze bekendste weerman is Frank D., broer van de eminente tenora Tine. Nu Frank van de klimaatzaak overtuigd geraakt is, leek het hem dat hij niet alleen over droogte maar ook over regen de zaken èn de toekomst ernstig moest voorstellen. Dat daarmee het concert van zijn zus in het water kon vallen was van mineur belang als men het op wereldschaal bekijkt. De weerman ‘beloofde’ slecht weer, te beginnen op vrijdagavond en de hele zaterdag door. Helemaal op dreef ontglipten hem de woorden ‘zondvloed in de loop van de week’. En dat had danig effect op onze dirigent, die door al die noten van Peter Benoit alleen nog in grote en brede termen kon denken. "De Ark van Noah," dacht hij. "Ik moet mijn koor redden!"

Zoals iedereen wel weet werden er in de Ark van elks twee meegenomen. Daar sta je dan, met die troep van 120.

Twee sopranen waren snel geselecteerd: Gerda C. omdat zij ook nog andere rollen vervult en Ann M. omdat zij van nut zou zijn om iedereen ordentelijk in de Ark te krijgen en te houden.

- Ik zou iets met zuidwesters willen doen, Paul, dat geel zal goed samengaan met de kleur van de golven (Nicole P., kledijverantwoordelijke van het koor) -

Voor de alten stelde zich een probleem. Omdat zij normaal al met minimum 40 moeten zijn om te kunnen opboksen tegen die andere (kleinere) stemgroepen, mochten er vier mee. De vraag was wie: alten die hun partij het beste kennen, alten die soms toch eens naar de dirigent kijken, grote of juist kleine alten? U snapt dat hier een ingewikkelde beslissingsmatrix aan te pas kwam, de deliberatie is voor spoedig.

Bij de tenoren koos Paul uiteraard voor de stemafgevaardigde omdat die een reisverslag zou kunnen schrijven. Daarnaast nog de oudste tenor, Jan S. omdat hij enorm kritisch kan zijn over alle stemmen en over het hele koorgebeuren, een soort zelfreinigend principe. Dat was dan wel ten koste van dr. Maarten B., die met de vingers in de neus levens redt en zangers oplapt.

Bij de bassen overwoog Paul eerst nog een snelle screening maar om culinaire redenen werd het Patje S. Karl V.C. moest mee voor het geval er op de Ark criminele feiten gepleegd zouden worden.

De dirigent selecteerde slechts één partituur voor het reispakket. Het zou het lijfstuk van de Chorale-Ark worden. Driemaal raden. Lentevreugd.