Warm, warmer, hoogzaalheet,

15 augustus is voor velen een bijzondere dag… en dit om uiteenlopende redenen. Ik laat aan elk van jullie de vrijheid en creativiteit, in eigen ‘herte’, discreet zo’n reden met overtuiging te vinden…

‘Moederkesdag’ in Antwerpen, Vlaanderens grootste-mét-Rubensmarkt, is daar ongetwijfeld één van.

Álle Maria’s, Maries, Marie-Josés én moederharten staan die dag in de schijnwerpers! Laat mij dat gerust uitbreiden naar álle vrouwen tout court… Ze verdienen dat trouwens niet enkel op bijzondere kalenderdagen.

Een stampvolle Sint Paulus waar het reeds ruim een uur vóór aanvang aanschuiven was op zoek naar een goede zitplaats.

De ‘oude school’, in dit geval een gerestaureerd historisch restant van drie kleuterklasjes uit een ver onderwijsverleden, deed dienst als opwarm (what’s in a name tijdens een officiële hittegolf)- en inzingruimte.

De gladiatoren kwamen er enthousiast hun voornemens kenbaar maken om na enkele jaren van muzikale coronastilte, opnieuw van zich te doen spreken in hun peterstad en historische verzamelruimte.

Hun frontman ontpopte er zich als meester-yogi, volleerd kinesitherapeut, anatoom, evenwichtskunstenaar, taalkundige met moeilijke woorden en klanken die ter plaatse aan de geest ontsprongen. Tevens gaf hij ook een sterk stukje mental-coachen ten beste om zijn troepen voor te bereiden op de mentale belasting die Gounod hen korte tijd later zou opleggen.

Ruim twee uur later, staande ovaties van diegenen in het ‘dal’ die overdonderd werden. Hun waardering tonend voor zóveel muzikaal vernuft, overgave, doorzetting, concentratie, geloof in eigen kunnen, liefde voor muziek en aanmoediging voor elkaar. Plaatsgebrek zorgde voor verkrampte been-, kuit- en andere spieren. Focus op de man in het zwart vooraan, was steeds het uitgangspunt om positie te kiezen in staan, zitten, leunen, evenwichtsoefening à la voorbereiding, zweten, drinken, foto’s nemen… én beleving.

Mensen bij momenten ‘observeren’ tijdens zo’n uitvoering, is bijzonder… Zowel bij de Mattheuspassie van Bach als bij Gounod en zijn ‘Messe solennelle de Sainte-Cécile’ (1855). Mooi, interessant, aanstekelijk én bemoedigend. Wat aangeleerd werd tijdens live repeteren, volgehouden thuiswerk, tot in den treure herhalen van tips door stemcoach, pianobegeleiding en de ‘lider maximo’ vooraan, het is voor mij als relatieve nieuwkomer nog steeds indrukwekkend. Het ongeduldige geduld waarmee de frontman de lijnen blijft uitdenken, uitzetten en grenzen voor elkeen, óók zichzelf, verlegt, is lovenswaardig en inspirerend.

Artistieke latten blijven echter hoog en innoverend.

Het resulteert in een koor waar het een beleving blijft er deel van te mogen uit maken. Waar het prettig is bij te leren en eigen horizonten uit te breiden op muzikaal en menselijk vlak. Waar gedrevenheid gepaard gaat met warmte en aandacht voor elkaar. Een babbel, knipoog, stevige hand, bemoedigend woord, luisterend oor óf een pint na de repetitie. Waar “tot volgende week”, de meest uitgesproken belofte/wens is na repetitietijd.

Een koor vól uiteenlopende talenten, persoonlijkheden, achtergronden, zienswijzen,… mensen…

En, oh ja, er zijn mannen in 2022 die niet benauwd zijn hun emotionele bewogenheid te delen, na een Vlaamse traditional als ‘Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen’…

En, oh ja, het blijft even mooi om zien hoe stil bewonderend en discreet er kan gekeken worden naar de man op het dirigeerbankje. Door álle zangers en muzikanten, uiteraard, maar dus ook door diegene waarvoor dat extra logisch is.

Niks vreemds dus aan dit koor én zijn mensen!

CHAPEAU!

Ivo